31 мая двое выпускнікоў Міждыяцэзіяльнай вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне – Марцін Лудзіч і Яраслаў Казлоўскі – прынялі ў гродзенскай катэдры дыяканскае пасвячэнне. Удзяліў пасвячэнне біскуп Гродзенскі Уладзімір Гуляй.
Марцін Лудзіч паходзіць з парафіі Божага Цела ў Крамяніцы (Ваўкавыскі дэканат), Яраслаў Казлоўскі – з парафіі св. Юзафа ў Гродне (дэканат Гродна-Усход).
Пасвячэнне адбылося на Імшы, якую ўзначаліў біскуп Гродзенскі. Прысутнічала шмат людзей, у тым ліку родныя новых дыяканаў, духавенства, законныя сёстры, студэнты семінарыі.
З традыцыйным зваротам да біскупа, у якім заключалася просьба ўдзяліць выпускнікам семінарыі пасвячэнне, звярнуўся рэктар гэтай навучальнай установы кс. канонік Віталій Вайцяхоўскі.
Біскуп нагадаў у гаміліі словы літургічнага чытання свята Адведзінаў Панны Марыі, якое адзначалася ў гэты дзень: “Сабраўшыся, Марыя ў тыя дні паспяшыла ў горную краіну, у горад Юды” (Лк 1, 39). Ён звярнуў увагу на тое, што Маці Божая “паспяшыла, не стала марудзіць, не пакінула Езуса толькі для сябе, а вырушыла ў шлях, каб служыць”. “Гэта першае фундаментальнае пасланне для дыякана – несці Езуса канкрэтным і дзейсным чынам, з паспешнасцю, без прамаруджання, без пошуку зручнасці”, – сказаў іерарх
Ён дадаў, што “няма большага гонару, чым прыносіць Езуса іншым”, і што задача дыякана – “ісці, несучы Збаўцу, часта па цяжкіх дарогах, да бедных, самотных, пакінутых”. Таксама, па яго словах, з самага пачатку існавання хрысціянства місія дыяканаў не была меншай, чым у апосталаў: “гэта была канкрэтная, службовая прысутнасць Хрыста сярод людзей”. Біскуп адзначыў: “Папа Францішак вучыў нас, што дыякан – гэта не святар другой катэгорыі. Дыякан – гэта слуга, які нагадвае ўсяму Касцёлу, што вера павінна быць дзейснай у любові”. “Дыяканат – гэта місія ў дарозе, жыццё ў служэнні, прысутнасць там, дзе Евангелле становіцца целам, – сярод тых, хто галодны, хто плача, хто згубіўся”, – сказаў іерарх.
“Свет сёння моліць аб служэнні, якое мае твар, рукі і сэрца, – адзначыў пастыр дыяцэзіі. –Дыяканат, прэзбітэрат, біскупства – яны не для нас. Яны для іншых. Для Касцёла, для тых, да каго мы пасланы. Калі ў табе няма стаўлення слугі, то ты не гатовы прыняць пасвячэнне”.
Іерарх падкрэсліў, што жыццё дыякана павінна быць “штодзённым абмываннем ног тым, каму ніхто не хоча служыць”, што “дыякан прыводзіць людзей да Езуса, а не адштурхвае іх ад Яго”, і што “гэта асабліва актуальна сёння – у свеце, які падзелены, недаверлівы і жадае любові, якая не ставіць умоваў”. “Дыяканская любоў – гэта не пачуццё, гэта выбар: ахвярнае рашэнне быць для іншага, нават тады, калі гэта таго не каштуе, калі гэта балюча, калі трэба штосьці страціць, – адзначыў біскуп. – Шлях да дыяканату – гэта не духоўнае прасоўванне наперад, а зыход уніз – да тых, каму патрэбны любоў, блізкасць, прабачэнне, служэнне. Інакш кажучы, дыякан – гэта чалавек, які ведае імя беднага. Ён не праходзіць ля яго абыякава. Ён мае час, каб выслухаць. Ён не толькі абвяшчае Евангелле, а жыве ім на каленях перад іншых чалавекам”.
“Дыяканат – гэта таксама гатоўнасць да вучобы, да ўзрастання, пастаяннага навяртання. Сёння вы не гатовы ва ўсёй паўнаце. Дыяканат – гэта пачатак яшчэ глыбейшага працэсу. І на гэтым шляху вы ніколі не будзеце адны”, – сказаў іерарх тым, хто прымаў пасвячэнне. Ён адзначыў, што дыякан “нясе Слова, але і выслухоўвае, служыць ля алтара, але і ідзе да людзей, не ідэальны, але хоча быць верным, не шукае сябе, а шукае Бога ў іншым чалавеку”.
Іерарх дадаў, што “свету вельмі патрэбна надзея, вельмі шмат людзей жыве ў страху, у пакінутасці, у роспачы” і што дыякан павінен прыносіць гэтым людзям Добрую Навіну – “не лозунгам, а прысутнасцю, сэрцам”. “Надзея засноўваецца не на тым, што ўсё будзе лёгка; гэта ўпэўненасць, што Бог ідзе з намі, што нават праз цемру нас правядзе Яго святло”, – сказаў біскуп.
Бацькам новых дыяканаў ён сказаў: “Не бойцеся аддаць вашых сыноў Пану. Гэта найвялікшы дар – дазволіць, каб яны служылі ў Яго Імя. Можа, сёння вы адчуваеце радасць, але і страх. Можа, пытаецеся: “Ці здолее ён?”, “Ці будзе шчаслівы?”, “Ці правільны гэта шлях?” Адкажу словамі Альжбеты: “Шчаслівая тая, якая паверыла” (Лк 1, 45). Верце, як Марыя”.
У канцы літургіі дыяканы падзякавалі Богу за тое, што “выбраў іх для гэтай важнай і адказнай місіі ў Касцёле”, выказалі падзяку біскупу за ўдзяленне пасвячэння, звярнуліся са словамі ўдзячнасці да кіраўніцтва семінарыі, дзе вучыліся, і да ўсіх, хто, як было адзначана, “прычыніўся да іх фармацыі, узрастання ў веры і любові да Бога і чалавека”.
Яшчэ дваім выпускнікам гродзенскай семінарыі, якія скончылі яе адначасова з Марцінам Лудзічам і Яраславам Казлоўскім – Антону Тышко і Андрэю Янулю, якія паходзяць з Віцебшчыны, – дыяканскае пасвячэнне ўдзяліў 24 мая ў Глыбокім біскуп Віцебскі Алег Буткевіч.
Прэс-служба Гродзенскай дыяцэзіі
