Першая нядзеля Адвэнту – пачынаем новы літургічны год. І ў самым пачатку года Хрыстос заклікае нас сачыць за Евангеллем, каб не праспаць, не прапусціць чагосьці вельмі важнага. Але што не праспаць? Каляды?

Grodnensis.by прапануе занурыцца ў атмасферу радаснага чакання і зрабіць адвэнтавы вянок ці стаенку.

Паважаныя Чытачы! Фатаграфуйце свае вырабы і высылайце здымкі на пошту рэдакцыі партала grodnensis@gmail.com. У лісце пазначце сваё імя, прозвішча і парафію. Пажаданне:  фотаздымкі павінны быць ў гарызантальным фармаце.

Паглядзім, як дыяцэзіяне прыгожа рыхтуюцца да Божага Нараджэння.

Умілаваныя ў Хрысце Пану браты і сёстры, дарагія вернікі нашай дыяцэзіі!

Сёння, у Першую нядзелю Адвэнту, мы распачынаем у Касцёле новы літургічны год. Мы сімвалічным чынам адзначаем пачатак чарговага этапу нашага жыцця, рытм якога будзе вызначацца літургічнымі перыядамі, што змяняюць адзін аднаго, а таксама касцёльнымі ўрачыстасцямі і святамі. Праз свядомы ўдзел у літургіі мы зможам зноў паразважаць над найважнейшымі падзеямі гісторыі збаўлення, а адначасова нагадаць сабе праўду пра тое, што Божая справа збаўлення чалавецтва – гэта таксама наша асабістая гісторыя, бо кожны з нас, без выключэння, мае ў гэтым Божым плане сваё месца і ўдзел.

У Адвэнт літургія Касцёла пераносіць нас у часы чакання Ізраэлем прыйсця Збаўцы. У гэтым чаканні дамінуе настрой тугі і надзеі. Святое Пісанне прадстаўляе нам гісторыю выбранага народу як сведчанне асаблівай любові Пана Бога, Яго клапатлівай апекі і нястомнай дапамогі. Адначасова мы можам сцвярджаць, што не адзін раз у гісторыі вера народу Ізраэля ставілася на выпрабаванне праз розныя балючыя досведы: войны і выгнанні, падзелы і ўнутраны непакой, рэлігійныя і маральныя крызісы. Перад абліччам усіх гэтых выклікаў Пан Бог нястомна скіроўвае да свайго народу слова суцяшэння і падбадзёрвання, якое з’яўляецца таксама пасланнем надзеі і веры. Адно з такіх пасланняў, якое абвяшчалася прарокам Ісаяй, мы чуем у сённяшнім першым чытанні: “Прыйдзіце, і ўзыдзем на гару Пана у дом Бога Якубава […] І будзе Ён судзіць плямёны, і асудзіць многія народы; і перакуюць мячы свае на плугі, і дзіды свае на сярпы. Не ўздыме народ на народ мяча, і не будуць больш вучыцца ваяваць. Доме Якуба! Прыйдзіце, і пойдзем у святле Пана!” (Iс 2, 3-5).

Святло, па якім сумавалі і якога чакалі незлічоныя пакаленні ізраэлітаў, прыйшло ў свет у Асобе Езуса Хрыста, Сына Божага. “Святло для асвятлення язычнікаў i хвала народу Твайго Ізраэля” (Лк 2, 32), – усклікае ў захапленні старац Сімяон, беручы ў абдымкі Дзіцятка Езуса, прынесенае Марыяй і Юзафам у Ерузалемскую святыню. “Я – святло свету, – скажа пазней Пан Езус. – Хто ідзе за Мною, той не будзе хадзіць у цемры, але будзе мець святло жыцця” (Ян 8, 12).

Перыяд Адвэнту духоўна рыхтуе нас да радаснай сустрэчы з Езусам Хрыстом у таямніцы Яго Нараджэння. Сімволіка святла, якую выкарыстоўвае адвэнтавая літургія і традыцыя, з’яўляецца напамінам для нас, хрысціянаў, што мы былі пакліканы і заахвочаны ісці за Езусам Хрыстом шляхам святла, значыць Яго Евангелля. Падобна як запалены агонь рассейвае навакольную цемру, так навука Хрыста, калі мы яе прымаем усім сэрцам і рэалізуем у жыцці, становіцца святлом, якое перамагае ўсялякую цемру зла і граху, як у нас саміх, так і вакол нас.

Таму сёння, на пачатку Адвэнту, мы чуем заклік святога апостала Паўла з паслання да Рымлянаў: “Настала ўжо пара, каб вы абудзіліся са сну. […] Ноч мінула, і наблізіўся дзень. Таму адкінем учынкі цемры і апранемся ў зброю святла. Як у дзень, будзем паводзіць сябе прыстойна, не ў гулянках ды п’янстве, не ў распусце ды разбэшчанасці, не ў сварках ды зайздрасці” (Рым 13, 11-13).

У святле гэтых слоў мы разумеем, чаму ў хрысціянскай традыцыі радаснае чаканне Нараджэння Езуса Хрыста злучана з заклікам да духоўнай чуйнасці, адкрыцця сэрца на ласку навяртання і прыняцця высілку маральнага аднаўлення. Гэта не супярэчыць радасці адвэнтавага чування, наадварот: толькі сэрца “новае”, паяднанае з Богам, вызваленае з цемры зла і змроку граху, можа ва ўсёй паўнаце адчуць і перажыць радасць сустрэчы з яркім святлом Збаўцы, які прыходзіць.

Дарагія браты і сёстры! Перыяд Адвэнту, які распачынаецца сёння, – гэта нагода і запрашэнне прыняць у духоўным жыцці рашэнні і пастановы, якія дапамогуць нам унутрана перамяніцца і ўзбагаціцца, яшчэ больш наблізіцца да Хрыста, паглыбіць уласную веру, дазволіць, каб святло Яго навукі асвятліла нашу штодзённасць. Таму на пачатку гэтага асаблівага часу заахвочваю вас перажыць яго свядома і дзейсна, у духу навяртання і супрацоўніцтва з Божай ласкай.

Магчыма, не адзін з нас адчуе ў сабе духоўную патрэбу ў аднаўленні і ажыўленні сваёй эўхарыстычнай пабожнасці. Пасля доўгага перыяду абмежаванняў, звязаных з эпідэміяй каранавірусу, нам здаецца вельмі лёгкім даць самім сабе дыспенсу ад удзелу ў нядзельнай святой Імшы, апраўдваючыся перад сабой клопатам пра здароўе ўласнае і іншых, тым больш што ёсць магчымасць “глядзець” Імшу ў інтэрнэце. Няхай перыяд Адвэнту дапаможа нам зноў адкрыць прыгажосць і радасць непасрэднага ўдзелу ў Эўхарыстыі, якога не здольная замяніць ніводная медыйная трансляцыя.

Добрай адвэнтавай традыцыяй з’яўляюцца раратнія святыя Імшы, на якіх збіраецца шмат не толькі дзяцей, але і дарослых парафіян, што жадаюць такім чынам ушанаваць Божую Маці Марыю. Пастараемся ж, каб на сёлетніх Раратах не адсутнічалі таксама і мы, і нашы хатнія, а асабліва дзеці і моладзь.

Aдвэнт багаты на розныя мерапрыемствы дабрачыннага характару, якія маюць мэтай аказаць дапамогу самым бедным і слабым членам нашага грамадства. Пастараемся ж па меры магчымасці дзяліцца тым, што маем, з найбольш патрабуючымі, памятаючы, што ў іх асобах сустракаем самога Хрыста.

У час адвэнтавага чакання прыйсця Пана многія хрысціяне бяруць на сябе розныя адмаўленні: адмаўляюцца ад гучных забаваў і гульняў, устрымліваюцца ад ужывання алкаголю, абмяжоўваюць карыстанне інтэрнэтам ці прагляд тэлевізара. Такога кшталту пастановы маюць вялікую каштоўнасць: умацоўваюць і загартоўваюць волю, робяць больш чулымі да духоўных вартасцяў, дапамагаюць у барацьбе з залежнасцямі і вызваленні ад іх.

У многіх парафіях арганізуюцца адвэнтавыя рэкалекцыі і дні засяроджання. Пастараемся ж так распланаваць свой час, каб узяць у іх актыўны ўдзел.

Не будзем забывацца прыступіць у Адвэнт да сакрамэнту паяднання, каб, вызваленыя з граху і напоўненыя асвячальнай ласкай, мы маглі з радасцю адзначаць святы Нараджэння Пана.

У Евангеллі, якое чытаецца сёння, мы чуем, як Пан Езус заахвочвае сваіх вучняў, а значыць і кожнага з нас, да чуйнасці перад абліччам праўды пра Яго паўторнае прыйсце: “Чувайце, бо не ведаеце, у які дзень Пан ваш прыйдзе. […] будзьце гатовыя, бо Сын Чалавечы прыйдзе ў тую гадзіну, калі вы не думаеце” (Mц 24, 42.44). У святле гэтых слоў Хрыста ўсё наша жыццё набывае “адвэнтавае” вымярэнне: яно з’яўляецца чаканнем сустрэчы са Збаўцам, які прыходзіць. Таму няхай добра пражыты перыяд Адвэнту яшчэ лепш дапаможа нам штодзённа прабываць з Хрыстом у чуйнасці, каб кожную хвіліну мы былі падрыхтаваныя да сустрэчы з Ім у вечнасці.

На глыбокае, поўнае веры і асабістай адданасці, багатае духоўнымі плёнамі перажыванне Адвэнту, які распачынаецца, і на радасць сустрэчы з Езусам Хрыстом, які прыходзіць да нас у таямніцы Яго Нараджэння, усіх вас, дарагія браты і сёстры, з усяго сэрца благаслаўляю.

Aляксандр Кашкевіч

Біскуп Гродзенскі

Гродна, 23 лістапада 2022 г.

Душпастырам належыць абвясціць гэты ліст вернікам у Першую нядзелю Адвэнту, 27 лістапада 2022 г.

Тэкст Ліста для друку ТУТ>>>

Тэкст Ліста па-польску ТУТ>>>

Заўсёды чакаем прыйсця Адвэнту як шансу на больш узвышаны дыялог з Госпадам, асабістае ўнутранае перамяненне, а можа, і на змены знешнія: новую працу або паляпшэнне атмасферы ў сям’і. Сёлета, магчыма, спадзяёмся і на больш маштабныя змены: што скончыцца пандэмія, якая ўжо надакучыла, і адродзіцца супакой і згода ў краіне.

У перыяд радаснага чакання мы ўваходзім з цяжарам уласных перажыванняў, якія ў гэтым годзе пагоршылі абставіны навокал. Чым у такім выпадку натхняцца? Як абудзіць адвэнтавую весялосць, калі кіруеш да Пана чарговае “чаму” і “за што” і не знаходзіш адказу? А можа, мы проста не да канца рассмакавалі, чым начынена сапраўдная радасць? Спрабуем разабрацца… 

Кс. Яўген Амасёнак

Нядзеля “Gaudete” як кульмінацыя радасці

Напэўна, кожны з нас яшчэ з дзяцінства прызвычаіўся называць Адвэнт часам радаснага чакання. Аднак у мяне неаднойчы ўзнікалі думкі накшталт “як жа можна рыхтавацца да прышэсця Хрыста і пры гэтым «па дарозе» не згубіць радасць?”. Бо калі хочаш па-сапраўднаму быць гатовым да бясцэннай сустрэчы, трэба шмат чаго паспець змяніць у сабе.

Звычайна гэта балючы працэс, які патрабуе ад чалавека пэўнага высілку і працы над сабой. Неабходна, напрыклад, мець дастаткова мужнасці і адвагі, каб стаць у праўдзе перад Богам, самім сабой і бліжнімі, аддаліцца ад празмернай занятасці, паглядзець на свае адносіны з Хрыстом з адлегласці. А гэта зусім няпроста, таму што трэба яшчэ паспець адказаць на пытанні: “Хто з’яўляецца для мяне найвялікшым скарбам і сэнсам усяго жыцця?” і “Што мне перашкаджае падрыхтаваць сваё сэрца да сустрэчы з Хрыстом падчас свят Божага Нараджэння?”.

На маю думку, кожны, хто менавіта такім чынам успрымае гэты перыяд, неаднойчы перажыў у душы пачуццё спусташэння і расчаравання ад усведамлення таго, што ўласнымі сіламі не атрымліваецца рэалізаваць усё запланаванае. І калі надыходзіць 3-яя нядзеля, якую традыцыйна ў Касцёле называюць “Gaudete”, што азначае “Радуйцеся”, у веруючага чалавека могуць узнікнуць пытанні: “Як я магу радавацца, калі свята Божага Нараджэння набліжаецца, а мае адвэнтавыя пастановы ў чарговы раз не атрымліваецца ажыццявіць? Як магу радавацца, калі адчуваю неспакой у сэрцы адносна будучыні маёй сям’і, блізкіх? 

Як магу радавацца, калі шпіталі ў свеце перапоўнены, а грамадска-палітычная сітуацыя ў краіне застаецца даволі напружанай?”.

Менавіта Нядзеля “Gaudete” дапамагае нам адказаць на гэтыя і іншыя пытанні, запрашаючы з адвагаю несці радасць і спакой туды, дзе ёсць падзелы, канфлікты, нянавісць, запрашаючы быць уважлівымі да патрэб тых, хто найбольш патрабуе падтрымкі і шукае надзеі на лепшае. Заклік “Радуйцеся!” нагадвае нам, што нязвыкла важнай і каштоўнай рысай кожнага свядомага хрысціяніна павінна быць радасць. Бо калі мы такія ж сумныя і напалоханыя, як многія, то хто тады будзе наследаваць нас, хто паверыць, што Бог можа справіцца з усялякай праблемай і занепакоенасцю? Калі штодзённыя размовы маюць выключна негатыўны характар, калі яны прасякнуты толькі крытыкай і асуджэннем – ніякай радасці, ніякай надзеі, ніякага даверу да Бога, толькі расчараванне – тады чым мы адрозніваемся ад няверуючых людзей?

Папа Францішак у адной са сваіх пропаведзей зазначыў: “Імкненне да шчасця – добрае жаданне, аднак унутранае адчуванне радасці – гэта штосьці большае. Гэта тое, што не павінна залежаць ад ніякіх знешніх абставін, якія могуць на нас нейкім чынам уплываць. Бо калі пастаянна імкнуцца быць шчаслівым любой цаной, то ў канчатковым выніку можна так і застацца на паверхні жыцця, ніколі не пагрузіўшыся глыбей”.

Пагрузіцца глыбей і ўбачыць прычыны для бязмернай радасці; усвядоміць блізкасць Бога, які стаў падобным да нас і прымае нас такімі, якія ёсць; спыніцца ў імклівым рытме штодзённага жыцця і схіліцца над вялікай таямніцай любові Бога да кожнага чалавека – менавіта да гэтага запрашае ІІІ Нядзеля Адвэнту, якую ў гэтым годзе нам даводзіцца перажываць у складаных умовах і абставінах.

Ала Зарэцкая, парафія Найсвяцейшага Адкупіцеля ў Гродне

Адвэнт – гэта час, напоўнены верай, малітвай і любоўю, калі мы чакаем нараджэння Езуса. Гэта добрая магчымасць задумацца пра сваё жыццё, стаць у праўдзе перад самім сабой, а таксама час перамен, надзеі і маленькіх цудаў. З уласнага досведу адзначу, што ў такі перыяд асаблівым чынам адчуваю блізкасць Бога, Яго бласлаўленне і дапамогу.

Яшчэ з дзяцінства ўзгадваю Адвэнт як час вельмі яскравых і радасных момантаў. Мы майстравалі ліхтарыкі і хадзілі на Рараты. Кожны дзень праводзілі ў нецярплівым чаканні Раства. Гэтыя эмоцыі і традыцыі мне заўсёды хацелася перадаць уласным дзецям – каб Адвэнт стаў для іх перыядам, праз які з натхненнем захочуць праходзіць. Сёння ў нашай маладой сям’і маем уласныя звычаі: напрыклад, сваімі рукамі робім адвэнтавы вянок і каляндар. Дзеці выконваюць заданні з вялікай радасцю! Наша сям’я з’яўляецца таксама членам душпастырства “OPEN Families”, якое мае добрую традыцыю – ладзіць акцыю “Каляднае святло ў кожны дом”. Яе сутнасць заключаецца ў перадачы з дома ў дом запісак з разважаннямі і пажаданнямі на Адвэнт і свечкі, якую пасля запальваюць і моляцца ўсёй сям’ёй.

Сёлета вельмі хочацца, каб Адвэнт прынёс у нашы дамы сапраўднае супакаенне і тую душэўную радасць, якую можа даць толькі Святы Дух. Вельмі хочацца, каб Езус нанова нарадзіўся ва ўсіх супольнасцях, бо пандэмія і грамадска-палітычны крызіс адбірае шмат сіл, і становіцца вельмі складана знаходзіць нагоды для пацехі.

Думаю, каб спазнаць радасць Адвэнту, мы павінны пераасэнсаваць сваё жыццё і больш даверыцца Хрысту – аддаць Яму свае страхі, непаразуменні, хваробы і перажыванні з-за напружання ў краіне. Зважаючы на апошняе, варта больш увагі надаваць бліжнім, рэагаваць на іх беды і патрэбы. Узаемадапамога ў гэты складаны час і стане той самай крыніцай радасці, якой усе прагнуць. Давайце станем апосталамі міру і згоды, аб’ядноўваючыся разам у малітве.

Павел Цыронак, парафія Святой Сям’і ў Лідзе

Адвэнт заўсёды з’яўляецца для мяне радасным часам чакання надыходу свята Божага Нараджэння. Так было з дзяцінства. Нічога не змянілася.

Як прадпісвае вучэнне Касцёла, на пост абавязкова бяру пастановы. Апошнім часам яны ўсё больш звязаны з абмежаваннем у карыстанні інтэрнэтам, бо згодны, што ў нашым жыцці стала надта шмат інфармацыйнага шуму. Часам ён паглынае з галавой. 

І Адвэнт – гэта добрая нагода, каб спыніцца, задумацца пра тое, як праходзіш праз сваю штодзённасць, ці не зашмат часу траціш упустую.

Аднак, безумоўна, сёлетні Адвэнт будзе перажывацца па-іншаму. Гэта звязана і з пандэміяй, і з тым крызісам, у якім апынулася наша краіна. Асаблівы ўдар адчуў на сабе і Каталіцкі Касцёл у Беларусі. Ужо некалькі месяцаў у выгнанні знаходзіцца арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч. Таму лічу, што кожны католік абавязаны яшчэ больш, чым раней, уключыцца ў змаганне за лепшыя часы: і малітвай, і сваімі ўчынкамі. Узмацніць барацьбу ў гэты Адвэнт планую і я: буду засяроджвацца на малітоўных практыках; шмат размаўляць з людзьмі, якія робяць выгляд, нібы ў грамадстве нічога не адбываецца; падтрымліваць тых, хто церпіць ганенне ці апынуўся за кратамі.

Вікторыя Валюк, парафія св. Францішка Ксаверыя ў Гродне

Першае, што прыходзіць на думку, калі чуеш пра Адвэнт, – гэта перыяд радаснага чакання, які суправаджаецца Раратамі, адвэнтавым вянком, шопкай і абавязковым хэпі-эндам у выглядзе вігілійнай вячэры і калядных спеваў. Аднак калі пытацца не ў розуму, а ў сэрца… Адвэнт – гэта рэкалекцыі надзеі. Кожны раз індывідуальныя, асаблівыя і непаўторныя. Гэта час, калі любому падуладна змяніцца да лепшага і тым самым зрабіць крыху больш радасным і без таго шэры свет навокал.

Сёлета шэрых колераў стала болей – пандэмія каранавіруса і складаная грамадска-палітычная сітуацыя ў краіне. Хочацца адразу адзначыць, што крызіс ніколі не ўзнікае на пустым месцы. Крывадушнасць і жорсткасць, якімі напоўнены апошнія месяцы, толькі адлюстроўваюць і пацвярджаюць духоўны крызіс нашай супольнасці, калі грэх становіцца чымсьці настолькі звыклым, што ў пэўны момант межы паміж дабром і злом сціраюцца і перастаюць існаваць.

Толькі аднаму Богу вядома, праз якія цяжкасці і выпрабаванні мы павінны прайсці, каб зноў здабыць сэрца, здольнае любіць шчыра і па-сапраўднаму. Як чалавек неабыякавы да таго, што адбываецца навокал, я думаю, што любое зло і беззаконне пад сілу перамагчы толькі любоўю, крыніцай якой з’яўляецца Езус. Ён гаворыць: “Штораз, калі вы па-сапраўднаму, безумоўна, цалкам даверыце справу Мне, гэта дасць жаданы вынік і вырашыць любую хваравітую сітуацыю” (з акту прысвячэння сябе Езусу, кс. Далінда Руола).

У Адвэнце буду старацца знайсці адказ на наступнае пытанне: “Што я зрабіла, каб пазбегнуць існуючага крызісу, і наколькі маё сэрца гатова змяніцца?”. Менавіта таму мае рэкалекцыі надзеі будуць сканцэнтраваны на даверы і пошуку Божай волі ў кожным дзеянні, у кожным пачутым слове або здзейсненым учынку.

Адвэнт – сапраўды выдатная магчымасць у надзеі і спадзяванні на Госпада сумленна зазірнуць у самыя цёмныя куткі сваёй душы, каб дазволіць Дзіцятку Езус нарадзіцца ў сэрцы. І ў гэтым крыецца ўся радасць перадкаляднага перыяду.

Паводле "Слова Жыцця", Ангеліна Марцішэўская

29 лістападa, у першую нядзелю Адвэнту, у парафіі св. Юрыя ў Варнянах (Астравецкі дэканат) адбыўся абрад асвячэння адвэнтавых вянкоў. У гэты дзень вянкі былі асвячаны таксама ў капліцы св. Юрыя ў Вароне.

Дзеці самі зрабілі вянкі і прынеслі на Імшу для асвячэння. Яны выканалі іх з хваёвых галінак, змясціўшы на іх чатыры свечкі, якія нагадваюць пра чатыры адвэнтавыя нядзелі. Свечкі па чарзе будуць запальваць падчас супольнай малітвы ці пасілкаў у іх дамах.

Адвэнтавы вянок сімвалізуе еднасць сям’і, якая духоўна рыхтуецца да перажывання святаў Божага Нараджэння. Змешчаныя на ім свечкі – сімвал святла, падараванага свету праз нараджэнне Езуса. Круглая форма вянка сімвалізуе зямны шар, вечнасць і Бога.

Пробашч кс. Віктар Захарэўскі пажадаў дзецям і ўсім сваім парафіянам, каб перыяд Адвэнту быў для кожнай сям’і благаслаўлёным часам, багатым на Божыя ласкі.

Kс. Юрый Марціновіч

Кожную нядзелю Адвэнту запальваецца чарговая свечка ў адвэнтавым вянку. Кожная з гэтых свечак мае сваю назву і значэнне.

“Свечка прарока” (“Свечка надзеі”) – запальваецца ў І нядзелю Адвэнту і сімвалізуе прарокаў, якія прадказалі прыйсце Месіі.

“Свечка Бэтлеема” (“Свечка міру”) – запальваецца ў ІІ нядзелю Адвэнту ў памяць пра месца, дзе нарадзіўся Збаўца.

“Свечка пастухоў”, або “Свечка радасці”, запальваецца ў ІІІ нядзелю Адвэнту і нагадвае пра пастухоў, якія першымі ўбачылі Езуса і абвясцілі свету “радасную навіну”. Гэтая нядзеля мае назву Gaudete (“Радуйцеся”), таму свечка радаснага, ружовага колеру.

“Свечка анёлаў”, або “Свечка любові”, запальваецца ў IV нядзелю Адвэнту і сімвалізуе анёлаў, якія аб’явіліся пастухам у бэтлеемскай пячоры, паведаміўшы ім пра нараджэнне Дзіцяткі Езуса.

Як бачна, гэта не проста звычайны вянок, які павінен толькі прыгожа выглядаць. Яго сімволіка мае багаты змест і ўказвае на тое, як праходзіць час чакання Божага Нараджэння.

Такі вянок, толькі, канешне, значна меншы, можа быць таксама ў доме кожнага з нас, да чаго сардэчна заахвочваем.

Кс. Юрый Марціновіч