Вяртанне вобразу і падабенства Божага

У Евангеллі мы чытаем пра асаблівы дар, які ўваскрослы Госпад дае апосталам, і які, напэўна, з’яўляецца фундаментам для прыняцця іншых дароў. “Тады Езус зноў сказаў ім: «Спакой вам! Як паслаў Мяне Айцец, так і Я пасылаю вас». Сказаўшы гэта, дыхнуў і сказаў: «Прыміце Духа Святога. Каму адпусціце грахі, таму будуць адпушчаныя; на кім пакінеце, на тым застануцца»” (Ян 20, 21–23).

Чаму Хрыстос звязвае прыняцце Святога Духа апосталамі з уладаю адпускаць грахі? Для гэтага варта згадаць, чым на самой справе з’яўляецца грэх. Гэта не проста нейкая недасканаласць, недакладнасць ва ўчынках чалавека, а страта вобразу і падабенства Божага ў нас. Св. Базыль Вялікі пісаў: “Бог стварыў чалавека на свой вобраз і сваё падабенства, а грэх прыгажосць гэтага вобразу сапсаваў, уцягнуўшы чалавека ў жарсці і пажадлівасць. Бог – Творца жыцця, Ён ёсць сапраўдным жыццём, таму той, хто губляе Божае падабенства, губляе сувязь з жыццём”.

У Акафісце да Святога Духа Царква візантыйскай традыцыі моліцца: “Без Цябе мы нішто, Духу Божы, без Цябе мы губляем чалавечае падабенства, без Цябе мы не можам быць Божым вобразам”. Таму сыходжанне Святога Духа – гэта, у першую чаргу, вызваленне ад наступстваў граху. А потым Трэцяя Асоба Святой Тройцы дае нам іншыя дары, неабходныя для хрысціянскага жыцця ды служэння ў супольнасці Царквы.

Памятайма, што ўладу адпускаць грахі Хрыстос даў апосталам, а тыя перадалі яе сваім наступнікам – біскупам і святарам. Таму, каб вярнуць сабе вобраз і падабенства Божае, неабходна прыступаць да святой тайны Пакаяння, у якой дзейнічае Святы Дух. А пасля атрымання разграшэння праславіць Яго, напрыклад, словамі Акафіста: “Багацце міласэрнасці паказаў Ты, Творча, даруючы нам у Тайнах жыццё вечнае, і мы, ад ярма грахоўнага вызваляючыся, праслаўляем Цябе словамі: Уладару Нябесны, Ты кайданы грахоўныя знішчаеш!”.

А. Андрэй Крот, святар грэка-каталіцкага абраду

Сведчанне адзінства

Eвангелле паказвае нам Езуса Хрыста, які ў апошнюю гадзіну перад арыштам і мукай просіць Нябеснага Айца на Апошняй Вячэры аб дары адзінства для сваіх вучняў. Ён моліцца, каб усе былі адно: “…як Ты, Ойча, ува Мне, і Я ў Табе, каб і яны былі ў Нас, каб паверыў свет, што Ты паслаў Мяне” (Ян 17, 21).

Адзінства вучняў укрыжаванага і ўваскрослага Пана павінна найбольш выразна сведчыць аб праўдзе Евангелля, аб Богу, які “так палюбіў свет, што аддаў Сына свайго Адзінароднага, каб кожны, хто верыць у Яго, не загінуў, але меў жыццё вечнае” (Ян 3, 16). Гэта Добрая Навіна для свету, які згубіўся, у якім множыцца эгаізм і насілле, які раздзіраюць канфлікты і войны, знішчаюць зло і грэх. Свет, што жыве ў цені смерці, так ці інакш шукае сэнсу, сумуе па дабрыні і любові.

Адзінства – гэта дар уваскрослага Езуса. Ён прыйшоў на зямлю, атаясаміўся з нашым лёсам і памёр “за тое, каб рассеяных дзяцей Божых сабраць у адно” (Ян 11, 52).

Адзінства – дар, аднак і задача. Гэтую задачу могуць і павінны ўзяць на сябе людзі, паяднаныя з Богам і братамі, людзі, якія чыняць супакой, прагнуць і жадаюць справядлівасці, людзі міласэрныя і чыстага сэрца.

Недастаткова малітвы аб адзінстве ці тэалагічных дыскусій і экуменічных сустрэч. Свету патрэбна наша сведчанне адзінства, патрэбна, каб словамі і ўчынкамі, а таксама сваёй паставай дэманстравалі, што Хрыстос жыве і дзейнічае ў Касцёле, умацоўвае нас сваёй сілай для вызнавання веры нават у цяжкіх і экстрэмальных сітуацыях. Памятаем аб тым, што з’яўляемся хрысціянамі ў той ступені, у якой гатовы абвяшчаць Збаўцу ўласным жыццём.

Будзем жа прасіць Езуса, каб мы мелі здольнасць і хацелі быць сведкамі адзінства Касцёла, каб свет паверыў. Будзем прасіць аб адзінстве ў свеце, у грамадстве, у сем’ях.

Кс. Юрый Марціновіч, святар рыма-каталіцкага абраду

Сенсацыйныя навіны з розных краін, шматлікія рэкламныя рэкамендацыі і карысныя спасылкі, вірусныя ролікі ў TikTok… Усё гэта парой навальваецца, як снежны ком, і ў нейкі момант мы разумеем, што ў галаве “сметнік” – мозг перагружаны. Час, затрачаны на паглынанне “залішняй” інфармацыі, з перспектывы здаецца змарнаваным.

Хочаш нешта купіць – зайдзі ў інтэрнэт-краму, даведацца аб адзнаках дзіцяці – адкрый электронны дзённік. За некалькі секунд у пошукавай сістэме можна знайсці адказ на любое пытанне, усталяваць кантакт з чалавекам з іншага кантынента, аператыўна даведацца, што адбылося за тысячы кіламетраў.

З аднаго боку, віртуальны свет, які сёння вельмі цесна звязаны з рэальным, прапануе шмат магчымасцей, што адкрывае дадатковыя перспектывы. А з другога боку, гэта сур’ёзны выклік для нашай увагі, якая павінна справіцца з вялікай колькасцю даных.

Менавіта ўвага ў кагнітыўнай сістэме дазваляе чалавеку накіроўваць ментальныя рэсурсы на пэўныя стымулы або аб’екты, ігнаруючы іншыя, г. зн. памяншаць лішак раздражняльнікаў, выбіраць тое, што нам больш патрэбна і карысна ў дадзены момант. Некаторыя сёння называюць увагу фільтрам, які дапамагае спраўляцца з велізарным патокам інфармацыі, што паступае са знешняга свету.

Важнай функцыяй увагі з’яўляецца селектыўнасць. Мы можам рабіць некаторыя рэчы адначасова, больш ці менш засяроджвацца на адных ці другіх. Аднак гэта хутчэй выматвае мозг, бо на пераключэнне паміж справамі ідуць дадатковыя сілы.

Што больш за ўсё перашкаджае ўтрыманню засяроджанай увагі?

Шматзадачнасць. Хтосьці б падумаў, як добра выканаць адразу некалькі дзеянняў. Але гэта можа нашкодзіць якасці выніку. Наш мозг уладкаваны так, што паўнавартасна можна сканцэнтравацца толькі на адной задачы. Таму быць эфектыўным, займаючыся дзвюма-трыма справамі адразу, – маламагчыма.

Жаданне быць у курсе ўсяго. Сучасны чалавек хоча ведаць усё. Яму важна, каб нічога не выслізнула з-пад увагі, што дае ілюзорнае пачуццё кантролю. На самой справе ведаць усё проста фізічна немагчыма.

“Паглыбленне ў сеткі”, усюды і пры кожнай магчымасці. Стоячы ў чарзе, чакаючы кагосьці блізкага, сучасны чалавек часта цягнецца да тэлефона, таму што імкнецца так “не змарнаваць час”. Асабліва гэта датычыць розных сацыяльных сетак, дзе карыстальнікі дзеляцца са светам сваім жыццём (напрыклад, чым я сёння снедаў, у якім рэстаране знаходжуся і інш.). Такі род занятасці прыводзіць да таго, што мы пастаянна чуваем.
А цяпер давайце адкладзём тэлефон або камп’ютэр і паспрабуем палову дня не карыстацца інтэрнэтам. Ці будзем у парадку? А можа, ужо праз паўгадзіны захочам праверыць, хто нам напісаў, што адбылося ў знаёмых і г. д.

Вядома, кожны павінен знайсці свой лад жыцця ў свеце, які ўвесь час змагаецца за ўвагу чалавека. Адначасова з тым неабходна засяроджвацца пераважна на тым, што будзе карысна асабіста для нас. Не можам жыць з той свядомасцю, што цалкам выключым усё непатрэбнае, бо гэта нерэальна. Заўсёды ў большай ці меншай ступені нешта ці нехта будзе адцягваць нашу ўвагу, што з’яўляецца натуральным.

Важна ўсведамляць, якія абставіны нам замінаюць, і замест іх пачаць канструктыўна дзейнічаць, каб увесці тое, што найбольш неабходна. Можна паспрабаваць пачаць з простых рэчаў: напрыклад, калі ўвечары ў нас ёсць час і схільнасць да бяздумнага прагляду навін на тэлефоне або старонак пэўных людзей, то можна ўвесці больш раннюю гадзіну для сну ці гадзіну, пасля якой ужо пачынаем адключацца і рыхтавацца да адпачынку. Варта ставіць сабе невялікія мэты, да якіх будзем імкнуцца, дзяліць дзень на кароткія адрэзкі працы з перапынкамі, каб потым хутчэй вяртацца да заняткаў і абавязкаў.

Калі наша “жыццёвая сістэма” перагружана, асабліва непатрэбнай інфармацыяй, то становімся менш эфектыўнымі і працаздольнымі, як фізічна, так і разумова.

Таму варта клапаціцца аб развіцці сваёй увагі, што ўключае канцэнтрацыю і ўсвядомленасць. Клопат пра ўвагу – гэта таксама клопат пра здароўе.

Кс. Павел Салабуда

Лёгка давяраць Богу, калі жыццё “складваецца”, калі далейшы шлях падаецца відавочным і ты, задаволены, праслаўляеш Госпада. Аднак часта адбываецца зусім інакш…

Журналістка і блогерка Ася Паплаўская згубіла ўсё, што мела, двойчы. Яна адмовілася ад папулярнасці, грошай, жаніха, каб уступіць у кляштар, а пасля не была дапушчана да першых манаскіх абяцанняў. Аднак дзяўчына шчаслівая, бо захавала тое адзінае, што Езус Хрыстус насамрэч абяцаў, – Яго самога.

Ад багемнасці да Бога

“Прафесійны поспех быў для мяне заўсёды вельмі важным. Таму як журналіст я стварала нішавыя праекты. Спачатку выключна пра беларускую культуру. Пасля сышла ў сацыяльную тэматыку. Затым стала першапраходцам у асвятленні беларускага агратурызму”, – дзеліцца Ася.

Апошні праект аказаўся найбольш паспяховым, прыцягваў шмат увагі і, адпаведна, адкрываў новыя фінансавыя магчымасці. “Я замаўляла ежу з рэстаранаў, перамяшчалася выключна на таксі, – узгадвае суразмоўца. – Мы з хлопцам маглі паляцець на выхадныя ў Рыгу, таму што нам проста захацелася выпіць там кавы”.

Лад жыцця пачаў грунтоўна змяняцца, калі для travel-блога Ася зрабіла першы матэрыял пра касцёл. “Падчас экскурсіі па святыні я зразумела толькі 30% з таго, што казаў ксёндз. Захацелася глыбей пазнаць каталіцкую веру, каб мае матэрыялы былі глыбейшыя і прывабілі новую аўдыторыю”, – распавядае дзяўчына.

Аднак першай, хто трапіў у гэтыя “сеткі”, стала сама блогерка. Неўзабаве яна ўжо рабіла асобны праект “Дзень са святаром”, падчас якога ўпершыню прыняла ўдзел у св. Імшы. “Першае, што мяне ўразіла, гэта прысутнасць шматлікай моладзі. То-бок, замест трох бабуль на св. Імшы сабраліся класныя, сучасныя хлопцы і дзяўчаты, – адзначае з усмешкай Ася. – У пэўны момант усе ўзяліся за рукі. Я таксама… І пачаўся спеў «Ойча наш». Вельмі нечакана для сябе самой я моцна расчулілася, заплакала…”.

Прыродная цікаўнасць у спалучэнні з прагай да духоўнасці прывялі дзяўчыну да індывідуальнай катэхезы, якую выкладала сястра дамініканка. “Тады я ўпершыню сустрэлася з каталіцкай манахіняй. Ад яе нібы зыходзіла нейкае святло, моцна прыцягвала яе «іншасць»: была глыбокая, спакойная, сапраўдная. І я зразумела, што мне вельмі не хапае гэтай унутранай гармоніі”, – прызнаецца суразмоўца.

Крыжовы шлях па пятніцах замест караоке-бара... “Новай” Асі стала складана захоўваць адносіны з нарачоным. Яна бачыла, што такі стыль жыцця больш не адпавядае ўпадабанням паспяховага айцішніка: “На сілу цягнуць яго ў каталіцтва я не хацела, таму што навяртанне павінна адбывацца ў свабодзе”.

Нягледзячы на тое, што ўжо было запланавана вяселле, яго адмянілі. Ася прыступіла да генеральнай споведзі і ўпершыню прыняла Эўхарыстыю. “Тады я зразумела, што не магу жыць без Хрыста, – гаворыць дзяўчына. – Гэта была тая Любоў, якую я заўсёды шукала”.

Кляштар – гэта не пра ўцёкі

Ася шмат часу праводзіла ў Касцёле, пакрысе накіроўваючы туды і сваю журналісцкую дзейнасць. Аднойчы яе запрасілі правесці майстар-клас па гігіене сацыяльных сетак падчас сустрэчы моладзі Віцебскай дыяцэзіі. “Там, у Браславе, я жыла ў кляштары сясцёр эўхарыстак. Калі падчас фінальнай св. Імшы мне выказалі словы падзякі, назваўшы вядомай беларускай блогеркай, я раптам адчула сябе не на сваім месцы, – узгадвае Ася. – І неспадзявана, нібы кадр з фільма, убачыла сябе ў хабіце сярод эўхарыстак, якія стройным шэрагам сядзелі за маёй спіной”.

Ася здзівілася, спужалася і ўсцешылася адначасова. А чарговыя падзеі і сапраўды развіваліся, як у кіно. Журналістка паехала ў Росіцу, каб асвятліць памятныя мерапрымествы ў гонар мясцовых мучанікаў. На ўрачыстасць прыбыла і настаяцельніца дэлегатуры сясцёр эўхарыстак, якая адказвала за прыняцце ў кляштар новых кандыдатак.

“Памятаю, дамовіўшыся на размову, я стаю перад сястрой настаяцельніцай, з пафарбаванымі ў ружовы колер валасамі, татуіроўкай, і кажу, што адчуваю ў сэрцы пакліканне. Але не ўпэўнена, што годная, – дзеліцца суразмоўца. – Манахіня паслухала, паўсміхалася і праз некаторы час дала пазітыўны адказ”.

Ася ўступіла ў манастыр, пакінуўшы за плячыма кар’еру, камфорт, раман і значную частку больш і менш блізкіх людзей, якія не зразумелі яе рашэння, палічыўшы рэлігійным фанатыкам. “Сярод сясцёр пачалося зусім іншае жыццё – па правілах. Я шмат працавала фізічна, чытала, малілася. Усё, што здавался лагічным і зразумелым, сышло ў нябыт. Мне было няпроста, але вельмі цікава. І моцна падабалася, – узгадвае Ася. – Падчас навіцыяту я служыла ўжо ў Польшчы. Сёстры мяне падтрымлівалі, і ўсе з нецярплівасцю чакалі складання маіх першых абяцанняў”.

Але сцэнарый, які падаваўся паслядоўным, так і не быў дапісаны.

Разбітая мара, але не разбураная надзея

Галоўная настаяцельніца Кангрэгацыі сясцёр эўхарыстак у Польшчы палічыла грамадзянскі шлюб Асі, у якім тая знаходзілася ў мінулым, кананічнай перашкодай для прыняцця ёю першых манаскіх абяцанняў. “Я была шакіравана. Факт, што знаходзілася ў грамадзянскім шлюбе, аналізаваўся як перад маім прыняццем у пастулат, так і ў навіцыят. Я кансультавалася са святарамі, якія спецыялізаваліся ў кананічным праве, і ніхто з іх не пацвердзіў наяўнасць перашкоды ў той час. Таму я зусім не чакала, што галоўная настаяцельніца прыме такое аднабаковае рашэнне”, – узгадвае суразмоўца.

Жыццё Асі абрынулася ў адно імгненне. Яна неаднаразова падкрэслівала, што ў кляштары адчувала сябе цалкам прынятай і лічыла яго ўжо сваім новым домам. “Я была сіратой. Мае прыёмныя бацькі развяліся, калі мела 6 гадоў. Патрэба ў любові і месцы, да якога належу, была для мяне ключавой, таму адмова прыняць мае першыя абяцанні стала сапраўднай трагедыяй”, – дадае дзяўчына.

Ася прайшла шлях ад горкай крыўды на настаяцельніцу да ўдзячнасці. І, як сцвярджае суразмоўца, такая трансфармацыя сэрца стала магчымай толькі дзякуючы Хрысту. “Я ні на секунду не заставалася без упэўненасці, што Бог са мной, што Ён пераўтворыць мой боль. Я разумела, што ў гэты цяжкі момант мне проста трэба трымацца за руку Хрыста і бясконца Яму давяраць”, – гаворыць Ася.

Пасля выхаду з кляштара дзяўчына амаль год не магла знайсці працу. Доўгі перапынак у журналісцкай кар’еры ўскладняў пошук вакансіі ў гэтай сферы, і яе накрывалі хвалі адчаю. “Унутрана я ўжо пагадзілася працаваць прыбіральшчыцай ці афіцыянткай. І ў гэты момант Госпад даў мне нешта нашмат лепшае”, – дзеліцца дзяўчына.

Прадстаўнікі найбуйнейшага каталіцкага моладзевага фестывалю ў Польшчы Lednica 2000 звязаліся з Асяй і прапанавалі ёй пасаду кіраўніка свайго медыя-аддзела. З перспектывы дзяўчына ўсведамляе, што фармацыя ў кляштары аказалася ёй вельмі патрэбнай.

“Гэта ідэальная праца. Я шчаслівая, – падкрэслівае Ася. – Божы Провід не азначае, што ўсё будзе лёгка, толькі тое, што Госпад выкарыстоўвае нашы выпрабаванні для далейшага росту. Цяпер я азіраюся і бачу, па якім цяжкім, але ўсё ж прыгожым шляху Хрыстос вядзе мяне…”.

Ангеліна Марцішэўская

З 20 па 22 чэрвеня ў гродзенскай парафіi Найсвяцейшага Адкупіцеля адбудуцца V Агульнабеларускія дні моладзі пад дэвізам “Мы пілігрымы надзеі”.

V Агульнабеларускія дні моладзі арганізуюцца ў Юбілейным 2025 годзе, які праходзіць у Паўсюдным Касцёле пад знакам надзеі. “Прыбудзьце ў Гродна з розных куткоў нашай Беларусі як пілігрымы надзеі, каб засведчыць, што хочаце быць арыгіналамі, а не копіямі кагосьці, як вучыў светлай памяці папа Францішак. Няхай Пан Езус вядзе вас за сабой і адорыць вас сваёй маладосцю”, – адзначае ў звароце да маладых людзей біскуп Гродзенскі Уладзімір Гуляй, старшыня Камісіі па справах моладзі пры Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі.

Чаму маладым людзям варта знайсці час і прыехаць у Гродна? Які плён чакае ўдзельнікаў Агульнабеларускіх дзён моладзі? Што рыхтуюць арганізатары мерапрыемства?

5 прычын прыняць удзел у АДМ 2025

Гродна – буйны каталіцкі цэнтр.

У прыгожым гістарычным горадзе над Нёманам знаходзіцца больш за 10 каталіцкіх святынь, у т. л. катэдральная базіліка – 1 з 7 юбілейных касцёлаў у Гродзенскай дыяцэзіі, за пілігрымаванне ў якія альбо за пабожнае наведванне якіх у Юбілейны 2025 год можна атрымаць поўны адпуст.

Магчымасць задаць пытанне біскупу.

Пасля прэзентацый груп з розных дыяцэзій моладзь мае свабодную размову з іерархамі Касцёла ў Беларусі, дзе можа атрымаць адказы на хвалюючыя пытанні.

Аказія даць сваё сведчанне ці падбадзёрыцца сведчаннем бліжняга.

Дзяліцца верай – значыць умацоўвацца ў ёй і ўмацоўваць іншых. Гэта найбольш эфектыўны спосаб евангелізацыі, да якой пакліканы кожны ахрышчаны.

Пашырэнне геаграфіі знаёмстваў.

У мерапрыемстве прымаюць удзел сотні хлопцаў і дзяўчат з розных куткоў краіны. Інтэрактыўная праграма спрыяе ўсталяванню сяброўскіх і таварыскіх зносін.

Добры час у супольнасці маладых вернікаў.

Малітва, канцэрты, дыскусіі… Незабыўныя дні сярод братоў і сясцёр у Хрысце!

Умовы ўдзелу:

узрост удзельнікаў – ад 16 гадоў (непаўналетнія павінны мець з сабой пісьмовы дазвол ад бацькоў);

на групу моладзі з парафіі павінен быць адказны, прызначаны пробашчам (ён рэгіструе ўдзельнікаў).

Важна! Удзельнічаць у мерапрыемстве трэба з рэлігійным намерам. З сабой неабходна мець кубак і коўдру ці дыванок.

Асабісты ўзнос за ўдзел – 20 руб. (існуе магчымасць вызвалення ад узносу).

Рэгістрацыя працягваецца да 10 чэрвеня. Запоўненую анкету (спампаваць праз QR-код) адказны за групу высылае на электронную пошту

dnimoladzibelarusi@gmail.com.

Кантакты для сувязі: (8 029) 208-48-82 – а. Эдуард Пяцельчыц CSsR, адказны за валанцёраў.

Прэс-служба Гродзенскай дыяцэзіі

На працягу больш чым 150 гадоў у родзе Канопка аднаго з сыноў па бацькоўскай лініі называюць Леонам. Першым, пра каго захаваліся звесткі ў сям’і, быў Леон Канопка 1867 года нараджэння.

1 чэрвеня – Дыяцэзіяльны дзень бацькі

З пакалення ў пакаленне

“Чаму было абрана менавіта такое імя – невядома, – распавядае гродзенец Леон Канопка, па пашпарце Леанід. – Цяжка сказаць, ці да прадзеда кагосьці так называлі. Пра яго бацькоў мы нічога не ведаем”.

Мужчына гаворыць, што прадзеда не памятае, аднак застаў пры жыцці дзядулю: “Маю бабулю, жонку дзеда Лёні, звалі Леанарда. Калі я быў маленькі, нейкі час мы жылі разам. Тады ў адным доме знаходзіліся чатыры Лёні: дзядуля, бабуля, тата і я. Каб адрозніць, мяне называлі «малы Леон», далей «айцец», «дзядэк» і «бабця». Цяпер, каб не было блытаніны, сына мы завём Леон, а мяне – Лёня”.

Спадарыня Галіна, мама Леаніда, прызнаецца, што не адразу ўспрыняла традыцыю ў сям’і сужэнца ўсур’ёз, і першага сына яны назвалі Андрэй. Магчыма, і другі меў бы іншае імя, калі б не няшчасны выпадак. “Малодшага сына падчас родаў не ўтрымалі, і ён упаў. Была вялікая верагоднасць, што не выжыве, – дзеліцца яна. – Старэйшыя жанчыны раілі пахрысціць дзіця і даць яму імя бацькі. Верылі, што тады не памрэ. Так я і зрабіла. Перажагнала яго і сказала: «Даю табе імя Леон». І сын выжыў… Даведаўшыся, якое мае імя, людзі часта кажуць: «Ой, якое рэдкае, прыгожае». Сын з жартам адказвае, што «камусьці рэдкае, а хтосьці іншага і не ведаў» (смяецца – заўв. аўт.)”.

Жанчына ўзгадвае, што малодшы сын нават думаў стаць святаром, але ў свой васемнаццаты дзень нараджэння на моладзевых сустрэчах у касцёле Маці Божай Анёльскай у Гродне пазнаёміўся з будучай жонкай. Праз нейкі час яны разам ішлі ў Лудзка-Чэнстахоўскай пілігрымцы (Польшча) з інтэнцыяй аб нараджэнні дзяцей – з-за радавой траўмы ў Леаніда меліся праблемы са здароўем. Спачатку Бог адарыў сужэнцаў дачкой, а праз 9 гадоў у шлюбе нарадзіўся сын, які працягнуў традыцыю.

Сямейная рэліквія

Паводле яшчэ адной сямейнай традыцыі, кожны з Леонаў падчас шлюбу прымаў у дар ад сваіх бацькоў абраз Маці Божай Чэнстахоўскай. “Прадзед атрымаў ікону падчас вяселля. Далей – мой свёкр, калі ажаніўся ў 1939 годзе. Пасля нам з мужам яго бацькі падарылі гэты абраз падчас шлюбу ў 1973 годзе”, – распавядае спадарыня Галіна.

У сям’і гавораць: “Не забывай, што ты Леон Канопка”, што значыць “трымай планку”

Жанчына ўзгадвае, што яе муж доўга маліўся аб нараджэнні ўнука. “Ён 4 гады хадзіў у пілігрымку ў Тракелі з гэтай інтэнцыяй. Кс. Павел Салабуда (шматгадовы кіраўнік пілігрымкі Гродна – Тракелі – заўв. аўт.) нават казаў: «Ну што, дзядзя Лёня, молімся за ўнука?». На той момант у нас ужо было тры ўнучкі. У старэйшага Андрэя дзве дачкі, і ў Лёні адна. А абраз жа трэба некаму перадаць! Думалі нават, што калі народзіцца яшчэ дзяўчынка, назавём Леанардай і крыху відазменім традыцыю – перададзім ікону ёй. У выніку ўсё ж нарадзіўся хлопчык, якому далі імя Леон”.

Па слядах продкаў

Сям’я старанна захоўвае дакумент, які належаў старэйшаму ў родзе Леону. У ім пазначана, што мужчына працаваў на чыгунцы. Хутчэй за ўсё, гэта была станцыя “Ласосна”, бо каля яе і жыў з сям’ёй. “Гэта тагачасны страхавы поліс. У ім ёсць запіс пра жонку, пра малодшага сына – вельмі цікава, – зазначае спадарыня Галіна. – І важна, што фота нашага прадзеда захавалася. Гэта цэлы кавалак гісторыі!”.

На чыгунцы працаваў і яго сын. А ўнук і праўнук былі ўжо аўтаслесарамі. Наймалодшы Леон пайшоў у іншым накірунку, навучаецца ў Гродзенскім дзяржаўным універсітэце імя Янкі Купалы на факультэце матэматыкі і інфарматыкі. “Ён вельмі разумны. Скончыў школу з залатым медалём. Займаецца кіданнем молата.

Нядаўна заняў другое месца на Універсіядзе сярод вузаў Беларусі і Расіі. Галава і рукі!” – з гонарам дзеліцца бацька. Спадзяецца, што сын працягне традыцыю і ў будучыні таксама назаве сына Леонам.

“Як бы ні было, але традыцыя захоўваецца ўжо на працягу пяці пакаленняў! – адзначае Леанід. – Па пэўных гістарычных прычыных не ўсе мае продкі запісаны ў дакументах Леонамі, хоць ахрышчаныя ўсе пад гэтым іменем. Дзед быў Леонцій Леонавіч, тата – Леон Леонцьевіч. Мой сын, якому сёлета споўніцца 21 год, Леон Леанідавіч. Кажу яму з гумарам, што можа выправіць гэта раз і назаўсёды, і ў нас ужо з’явіцца ўрэшце Леон Леонавіч!”.

Кацярына Паўлоўская

22 мая новапрызначаны Апостальскі нунцый у Беларусі мансеньёр Іньяцыа Чэфаліа атрымаў у базіліцы св. Пятра ў Ватыкане біскупскае пасвячэнне.

Св. Імшу з сакрамантам пасвячэння ўзначаліў Дзяржсакратар Яго Святасці кардынал П’етра Паралін. Сукансэкратарамі сталі кардынал Франчэска Монтэнэгра, Апостальскі адміністратар Sede Vacante дыяцэзіі П’яна-дэльі-Альбанезі, да якой належаў мансеньёр Чэфаліа перад распачаццем дыпламатычнай службы, і арцыбіскуп Пол Рычард Галахер, сакратар Секцыі Дзяржсакратарыята па адносінах з дзяржавамі і міжнароднымі арганізацыямі.

На ўрачыстай св. Імшы сабраліся браты ў святарстве і біскупстве, сваякі і сябры кандыдата да пасвячэння. У літургіі прынялі ўдзел і прадстаўнікі духавенства Беларусі: арцыбіскуп Юзаф Станеўскі, старшыня Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі, біскуп Аляксандр Яшэўскі SDB, Генеральны вікарый Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі, архімандрыт Сяргей Гаек, Апостальскі адміністратар для вернікаў візантыйскага абраду ў Беларусі, і некаторыя святары. На Імшы таксама прысутнічаў Пасол Беларусі пры Святым Пасадзе Юрый Амбразевіч.

У гаміліі кардынал П’етра Паралін нагадаў, між іншым, што мансеньёр Чэфаліа служыў Святому Пасаду ў Эквадоры, Пастаяннай місіі пры Савеце Еўропы ў Страсбургу, Секцыі па адносінах з дзяржавамі і міжнароднымі арганізацыямі Дзяржаўнага сакратарыята і, нарэшце, у якасці паверанага ў справах нунцыятуры ў Венесуэле. Іерарх заўважыў, што асабліва апошняя місія была складанай з прычыны палітычнай і сацыяльна-эканамічнай сітуацыі ў краіне, але падчас яе мансеньёр Чэфаліа мог спазнаць ласку Пана, бо, згодна з традыцыйным вучэннем Касцёла, “тым, хто выконвае асаблівае заданне, Бог дае ўсё неабходнае для яго выканання належным чынам – дзеля ўласнага асвячэння і асвячэння людзей, давераных яму”. Кардынал Паралін выказаў перакананасць у тым, што з такой жа ўпэўненасцю арцыбіскуп адкажа на новыя выклікі ў краіне, якая яго прымае як нунцыя.

На заканчэнне Імшы слова ўзяў арцыбіскуп Чэфаліа, які сказаў: “Цяпер Пан пасылае мяне ў Беларусь – азёрны край, дзе я пачынаю гэтую новую місію з глыбокім жаданнем служыць і будаваць масты. Я прыкладу свае найлепшыя намаганні, каб распаўсюджваць радасць Евангелля, працаваць дзеля дабра краіны і яе вернікаў”.

Нунцый падкрэсліў, што, накіроўваючыся з трапічнай спякоты на шыроты “гэтай новай зямлі, з яе шырокімі краявідамі і ветлівымі людзьмі”, ён будзе “кіравацца ўпэўненасцю ў тым, што Касцёл адзіны, што любоў Бога не ведае межаў, а Яго ласка заўсёды нас апярэджвае”.

Арцыбіскуп Іньяцыа Чэфаліа нарадзіўся ў 1975 годзе ў Палерма (Італія). Належыць да візантыйска-албанскага абраду. На дыпламатычнай службе Святога Пасада знаходзіцца з 2006 года. 25 сакавіка 2025 года прызначаны Апостальскім нунцыем у Беларусі.

Паводле vaticannews.va

Ад імя ўсёй супольнасці Гродзенскай дыяцэзіі і свайго асабіста выказваю Яго Эксцэленцыі арцыбіскупу Іньяцыа Чэфаліа сардэчныя віншаванні і найлепшыя пажаданні. Няхай шчодрае бласлаўленне Нябеснага Айца, моц уваскрослага Хрыста і святло Святога Духа спадарожнічаюць арцыбіскупу ў штодзённым служэнні Святому Касцёлу і плённым спаўненні даручанай яму дыпламатычнай місіі ў Беларусі. Няхай Найсвяцейшая Панна Марыя, наша Маці і Заступніца, нястомна ахінае Яго Эксцэленцыю плашчом сваёй чулай апекі і просіць свайго Сына аб патрэбных для яго ласках і дарах.

Яднаючыся з арцыбіскупам у духоўнай радасці, запэўніваем у нашай гарачай малітве і з надзеяй чакаем яго прыбыцця ў нашу краіну.

Уладзімір Гуляй, біскуп Гродзенскі

Традыцыя Касцёла гаворыць аб 12 пладах Святога Духа. Гэта любоў, радасць, спакой, доўгацярплівасць, сагадлівасць, дабрыня, велікадушнасць, вернасць, ласкавасць, сціпласць, умеркаванасць, чыстасць. Спіс быў створаны на падставе фрагмента Паслання апостала Паўла да Галатаў (параўн. Гал 5, 22–23).

Урачыстасць Спаслання Святога Духа ў гэтым годзе адзначаецца 9 чэрвеня.

Любоў

Гэта імя самога Бога (параўн. 1 Ян 4, 8). Уся справа стварэння, а пазней здзейсненая Езусам справа нашага збаўлення былі прадыктаваны любоўю. Таму новая запаведзь, якую Хрыстос пакінуў людзям, не магла датычыць нічога іншага, як толькі любові: “Новую запаведзь даю вам, каб вы любілі адзін аднаго, як Я палюбіў вас” (Ян 13, 34). Сутнасць сапраўднай любові – гэта пошук дабра для іншага чалавека, аддаванне сябе яму ў дар.

Радасць

Радасць вынікае наўпрост з любові (параўн. Ян 15, 9–11), з усведамлення, што Пан нас любіць і прабывае побач нават сярод пакут і цяжкасцей. Мы можам быць радаснымі і несці радасць іншым нават тады, калі пакутуем, бо яна не мае нічога агульнага з валоданнем. Сапраўдную радасць знаходзім у шчырай споведзі, ва ўчынках любові адносна бліжняга.

Спакой

Плёнам Святога Духа з’яўляецца, найперш, спакой у сэрцы, які дазваляе супрацьстаяць перашкодам. Такі спакой – сведчанне прысутнасці ў нас самога Духа і Божага Валадарства. Божы спакой – дар Уваскрослага (параўн. Ян 20, 19). Можам уставаць паміж варожымі бакамі: суседзямі, калегамі, сем’ямі.

Доўгацярплівасць

У Святым Пісанні гэта вернае прабыванне ў надзеі, чаканне вызваляючага дзеяння Бога ў нашым жыцці, якое дапамагае перанесці найгоршыя крызісы і пакуты. Аб любові св. Павел у сваім гімне гаворыць, што яна цярплівая (параўн. 1 Кар 13, 4). Таму доўгацярплівасць павінна пастаянна спадарожнічаць гэтай любові – любові як да сябе, так і да іншага чалавека.

Спагадлівасць

Мае вымярэнне яднання, будаўніцтва мастоў паміж людзьмі. З’яўляецца адзнакай не толькі асабістай культуры, але таксама павагі і адкрытасці. Для нас, хрысціян, гэта таксама наступства бачання ў іншым чалавеку Хрыста.

Дабрыня

Вынікае са з’яднанасці з Богам. Гэта гатоўнасць “да ўсякай добрай справы” (Ціт 3, 1). Гаворка не толькі пра ўчынкі міласэрнасці, але і пра распазнаванне ў іншым чалавеку дабра, нават тады, калі ўсё вакол сцвярджае: “Ненавідзь яго!”.

Велікадушнасць

Стаўленне, якое пастаянна шукае дабра для іншага чалавека. Яно накіравана на дабро бліжняга. Не плануе вялікіх дзеяў, з’яўляецца першым рухам сэрца адносна сустрэтай сястры ці брата.

Вернасць

З’яўляецца падставай даверу. Гэта дапамагае трымацца прынятых свядома і дабравольна абавязкаў, нягледзячы на перашкоды; браць прыклад з вернасці самога Бога адносна чалавека, якога Ён не пакінуў пад уладай смерці, а паслаў свайго Сына, каб той здзейсніў справу збаўлення.

Ласкавасць

Св. Павел напісаў пра любоў, што яна ласкавая (параўн. 1 Кар 13, 4). Гэта азначае схільнасць чыніць дабро не толькі тым, каго мы любім, а найперш тым, хто сваімі паводзінамі гэтага не заслугоўвае ці каго мы проста не ведаем.

Сціпласць

Усведамленне, што ўсё, што ўмею і чым валодаю, з’яўляецца Божым дарам. Таму сціплы чалавек не будзе ні пераацэньваць, ні недаацэньваць сваіх уменняў, а за іх пахвалу з боку іншага сардэчна падзякуе таксама Богу.

Умеркаванасць

Дазваляе чалавеку разважліва і згодна з іх прызначэннем карыстацца дадзенымі яму дабротамі, а таксама дазволенымі прыемнасцямі. Часам гэта дапамагае адмаўляцца ад іх дзеля іншых мэт, прадыктаваных любоўю.

Чыстасць

Датычыць усёй істоты чалавека і вынікае з факту, што нашы целы – святыні Святога Духа (параўн. 1 Кар 6, 19–20). Таму людзі цалкам пакліканы служыць будаўніцтву Божага Валадарства ўжо тут, на зямлі. “Шчаслівыя чыстыя сэрцам, бо яны Бога ўбачаць” (Мц 5, 8). Гэта ўмова збаўлення. Такі плён патрабуе захавання, а ў выніку страты – аднаўлення.

Кс. Юрый Марціновіч

Дарагія Чытачы!

Горад над Нёманам рыхтуецца да прыняцця ўдзельнікаў V Агульнабеларускіх дзён моладзі. Несумненна, гэта будзе сапраўдным святам маладога Касцёла, які з часоў Езуса адраджаецца ў кожным пакаленні.

Маладыя людзі з усіх дыяцэзій нашай краіны будуць разам маліцца і спяваць, дзяліцца сваім сведчаннем, вучыцца сяброўству, здабываць новы досвед. Тут, у каралеўскім горадзе Стэфана Баторыя, адзначаным прысутнасцю св. каралевіча Казіміра і св. Максімільяна Кольбэ, у іх будзе магчымасць нагадаць сабе, што з’яўляюцца пілігрымамі надзеі, якую трэба занесці сучаснаму свету.

Агорнем маладых людзей нашай малітвай, каб яны сапраўды былі фундаментам Касцёла і, “укаранёныя ў Хрысце і ўмацаваныя вераю” (параўн. Кал 2, 7), давалі добры прыклад сваім равеснікам!